De laatste paar maanden heb ik 35 kandidaten geïnterviewd voor een marketing en sales rol in ons bedrijf. Om tijd te besparen doe ik altijd de eerste screening via Skype. Ik denk dat dit een beter medium is dan alleen de telefoon, omdat je dan ook de kandidaat kunt zien. Ik heb een lijst van vragen die ik in maximaal dertig minuten stel om er zeker van te zijn dat er sowieso een basis is.
Ik sta nog steeds versteld van de fouten die ik heb gemaakt. Met sommige kandidaten wist ik binnen de eerste minuut dat het geen match was. En via Skype dacht ik ‘wow, deze man weet waar hij het over heeft en maakt een sterke indruk’. Hoe kunnen we er zo naast zitten, terwijl we de persoon zien en horen?
In haar boek ‘wilful blindness’, schrijft Margaret Heffernan het volgende: 'Video conferentie leidt alle deelnemers af, die zich te druk maken over hoe hun haar zit en hoe ongemakkelijk ze het vinden om zichzelf op het scherm te zien.' De nerveuze conversaties over het weer - regent het daar? Hier is het warm en zonnig - verraadt de ongemakkelijkheid die door de technologie ontstaat.
Fysieke afstand is niet gemakkelijk te overbruggen, hoe goed de technologie ook is. In plaats daarvan bedriegen we onszelf, omdat er zoveel woorden worden gewisseld - email, notities en verslagen - dat op de een of andere manier veel communicatie heeft plaatsgevonden. Maar dat vereist in de eerste plaats dat de woorden worden gelezen, dat ze begrepen worden en dat de ontvanger genoeg weet om te lezen met bezorgdheid en empathie… Het is extreem moeilijk om goed te communiceren met mensen die je niet echt kent, waarvan je hun zorgen niet kunt zien.’
Fan van skypen
Ondanks dat alles, ben ik nog steeds een fan van skypen en van video conferenties en geloof dat de sleutel in de laatste zin zit. Skype kan het fysieke contact niet vervangen en dat we de 'human connection' alleen maken als we elkaar in het echt persoonlijk ontmoeten. Skype gebruiken als een 'tool om te oordelen' voor interviews lijkt erg uitdagend (we hebben hier meer research voor nodig, want ik geloof nog steeds dat het helpt om de mensen eruit te plukken die niet matchen met onze hard data/achtergrond). Maar Skype gebruiken om te communiceren met mensen die je kent, werkt schijnbaar wel.
Ik maak elke dag gebruik van video conferencing om te communiceren met mijn management team in India en in Nederland. En ik geloof dat ik zelfs hun emoties kan lezen, omdat ik ze ken. Maar misschien zit ik er ook wel naast. Dat gezegd hebbende, vooral in een context van offshoring met een team dat ver weg zit, is het nodig om je collega?s op zijn minst één of twee keer te zien in het jaar. Na de ontmoeting, zal video conferentie je goed helpen in het organiseren van het werk dat gedaan moet worden.
Margaret quote ook een onderzoek om de bovenstaande conclusie te onderbouwen. In het experiment worden mensen gevraagd om elkaar een elektrische schok te geven. De schokken worden steeds sterker en mensen worden gevraagd door de onderzoeker om de intensiteit stap voor stap te verhogen.
Als mensen in verschillende kamers zitten en elkaar niet kunnen zien dan geeft 65 procent van de mensen de maximale schok. Als ze in de zelfde kamer zijn, is dit nog maar 40 procent. En wanneer mensen de mogelijkheid was aangeboden om ook elkaar aan te raken verminderde de uitkomst naar 30 procent. Nog steeds een schokkend getal, maar het geeft alleen maar aan dat we elkaar beter op regulaire basis kunnen ontmoeten voor een goede samenwerking!
Lees ook