Kijkend naar een aantal artikelen die de afgelopen tijd de revue gepasseerd zijn op deze site valt het me op dat de ict'er nogal eens de schuld in de schoenen geschoven krijgt als er iets anders gaat dan verwacht. Een rode draad die ik bespeur is dat vermeende oorzaken van het falen eigenlijk weinig tot niets van doen hebben met ict.
Dit staat of valt uiteraard met welke definitie van ict je hanteert. Onder het kopje Informatietechnologie geeft Wikipedia mijns inziens aardig weer waar het in de kern om draait: 'het ontwikkelen en beheren van systemen, netwerken, databanken en websites'. Zelf wil ik het nog wel eens zwart-witter stellen: het echte ict wordt gedaan door de mensen achter de knoppen en tekentafel.
Neem bijvoorbeeld de veelbesproken kwaliteit van de software die door onze vakbroeders en -zusters in India gemaakt wordt. Is het de keuze van de vaderlandse ict'er om software daar te laten ontwikkelen, of zijn dit keuzes gemaakt door managers die veelal een niet-ict achtergrond hebben en puur naar de directe kosten op korte termijn kijken? Uiteraard zitten er in India ook minder goede programmeurs, maar die hebben we in Nederland ook. Echter, gebrek aan domeinkennis en -ervaring, cultuurverschillen en matig tot slecht opdrachtgeverschap zijn geen ict-eigenschappen toch? Dit zijn (al dan niet) weloverwogen keuzes vanuit management, niet vanuit de ict'er.
Slecht bid-management
Als klap op de vuurpijl hebben we dan natuurlijk nog het fenomeen 'communicatie'. Communicatie heeft als eigenschap dat het typisch tussen twee (of meer) partijen plaatsvindt. Wellicht een leuke vraag om beantwoord te zien in de reacties: onder hoeveel verschillende projectmanagers heb je, als 'uitvoerend ict'er' mogen werken de afgelopen vijf jaar? Zelf kom ik al snel op acht. Bij elk van deze projectmanagers is er een aanloop-periode waarin je even aan elkaar moet wennen, en waarin je de communicatie-stijlen op elkaar aan moet passen om te weten wat je aan elkaar hebt binnen het project. Echter, bij het zo snel wisselen van projectmanagers krijg je, tegen de tijd dat je aan elkaar gewend bent, alweer een volgende projectmanager voor je kiezen.
Op één lijn zitten
Een vergelijkbare situatie zie je in sommige organisaties met betrekking tot de relatie lijn-/competence-/functionele-manager (of alle andere fancy namen die hiervoor ooit bedacht zijn) tot de uitvoerend ict'er. Door interne reorganisaties, natuurlijk verloop, promoties et cetera. krijg je als uitvoerende regelmatig een nieuwe directe manager. Ook hier kost het weer tijd voordat je samen op één lijn zit, het eens bent over een mogelijk carrière pad en qua communicatie elkaar weer begrijpt. Is het dan nog realistisch te verwachten dat een icter zich alsmaar aan blijft passen aan al die managers die komen en gaan?
Maar wat nu het meest frappante is: daar waar de diverse typen managers over elkaar heen buitelen in verwoede pogingen het falen in andermans schoenen te schuiven, blijft de uitvoerende tak van ons mooie vakgebied zitten waar ze zit. Bij iedere nieuwe manager zuchten ze maar weer een keer, passen ze zich weer aan en gaan gelukkig vooral verder met het gene waar ze goed in zijn: ict-bedrijven in de puurste vorm, dus zonder management poespas, maar vooral gericht op het ontwikkelen, beheren van systemen, netwerken, databanken en websites. Het geeft te denken dat deze uitvoerende tak binnen de ict soms tien jaar (of langer!!!) blijft zitten, en daarmee een schat aan ervaring en domeinkennis herbergt. Er zijn maar weinig managers die dit weten te evenaren!
I rest my case, and for those knowing me well, they know it's not a clear case
