De belofte van rekenkracht als een utility is mooi, maar met de komst van cloud computing nog lang niet ingewilligd. De functionaliteiten die verschillende cloudplatformen aanbieden, zijn in feite uitwisselbaar. De belofte is dat je net als bij andere utilities, zoals belminuten, internet en stroom, moeiteloos van aanbieder kunt wisselen, maar dat het product en de prijs in wezen niet veel van elkaar verschillen.
Het eenvoudig kunnen switchen tussen cloudproviders is helaas nog toekomstmuziek. Cloud-orchestratie-tools hebben in theorie de potentie om dat mogelijk te maken. Zij bieden namelijk een 'single pane of glass' om eenvoudig prestaties van clouds te meten, prijzen te vergelijken en workloads te verplaatsen op basis van de requirements van de workloads. Dat kan ons een stap dichter bij een vloeibare infrastructuur brengen, maar dat blijkt in de praktijk een moeizaam verhaal.
Migratieproblematiek
Alhoewel grote cloudproviders in de basis allemaal hetzelfde product leveren, verschillen ze in de details nog wel van elkaar. Denk aan een andere interface, dus een andere manier van communiceren met het product. De panelen zijn ook anders, maar vooral de api’s verschillen van elkaar. En dát zorgt voor de grote migratieproblematiek.
Van stroomleverancier wisselen, is met name een administratieve handeling. Je moet een aantal formulieren invullen, maar de daadwerkelijke switch merk je in de praktijk niet. Sterker nog, het daadwerkelijke moment van ‘overgaan’ op de andere leverancier kun je niet eens aanwijzen. Het is namelijk niet zo dat je even zonder stroom zit.
Orchestratie kan er in theorie voor zorgen dat het switchen van cloudprovider net zo makkelijk wordt als het wisselen van stroomleverancier of telecomprovider. Het cloud orchestration-platform (of co-platform) is een abstractielaag en fungeert in wezen als een tolk tussen de infrastructuur en de desbetreffende cloud. De infrastructuur ‘praat’ met de abstractielaag en de tool zorgt ervoor dat de communicatie wordt vertaald naar de taal die de cloudprovider spreekt.
Abstracte droomwereld
In het geval dat alle clouds op elkaar zouden lijken en op dezelfde manier met hetzelfde dialect dezelfde dienst aanbieden, voor een andere prijs bij een andere partij, zou het eenvoudig zijn om goed werkende abstractielaag te ontwikkelen. In deze droomwereld zijn dergelijke co-platformen bezig zijn met de relevante verschillen tussen de cloudplatformen: namelijk de kosten en wat je ervoor krijgt.
De praktijk is echter dat cloudproviders, en dan met name de hyperscalers, snel bewegen. Sommigen lanceren wel tientallen nieuwe diensten per jaar. En al zijn er tegenwoordig zijn genoeg startups te vinden die co-platformen aanbieden, het bouwen is immers relatief eenvoudig. Het onderhoud en beheer hiervan zijn echter bijzonder complex wegens alle wijzigingen bij de cloudplatformen.
Organisaties kunnen er overigens ook voor kiezen hun eigen co-platform ontwikkelen. Zij lopen echter tegen dezelfde problemen als de startups aan: het is haast onmogelijk om alle veranderingen bij te kunnen benen.
Gevirtualiseerde kunstgreep
Een ander signaal dat bedrijven migratieproblematiek ondervinden is het feit dat hyperscalers virtualisatieplatformen binnen hun cloud aanbieden. Het is ook een kunstgreep. De afgelopen maanden werd het draaien van VMware in de Amazon-cloud behoorlijk gepromoot. We hebben het hier over het draaien van een virtualisatieplatform op het platform van een cloud-aanbieder. Een gek verhaal als je het mij vraagt. De behoefte van bedrijven is specifieke applicaties in de cloud kunnen draaien, niet het hele virtualisatieplatform. Dit vereenvoudigt weliswaar de migratie, maar maken zo geen gebruik van de voordelen die een public cloud kan bieden - ze gebruiken immers alleen ‘metal’. Bedrijven betalen echter wel de prijzen die passen bij het gebruik van de public cloud. Daarnaast werken ze in een ecosysteem dat eigenlijk ontwikkeld is voor AWS ‘native’ virtualisatie. Bovendien houdt het de vendor lock-in in stand en is het een stuk duurder dan de alternatieven.
Dit betekent dat migraties voor veel organisaties - van on-premise naar cloud en vice versa of van cloud naar cloud - een uiterst moeizaam traject blijft. Wel geldt daarbij: hoe meer georchestreerd de it van een organisatie, des te soepeler de migraties verlopen.
Stop het in een container
Er zijn naast co-platformen ook andere mogelijkheden om de mobiliteit van workloads tussen clouds te vergroten. Containers kunnen hier bijvoorbeeld een rol in vervullen. Omdat alle afhankelijkheden van de software (de code, de ondersteunende tools en de runtime) in de container zitten, kunnen verschillen op het niveau van de infrastructuur niet meer voor problemen zorgen. Doordat containers onafhankelijk zijn, maakt het een stuk minder uit op welke platform ze draaien. Het is echter wel van belang om als it-afdeling goed samen te werken en te weten waar je aan begint met containerisatie.
Gaia-x is een goed praktijkvoorbeeld van de aanhoudende zoektocht naar uniformiteit tussen cloud-aanbieders. Een samenwerkingsverband van Europese industriepartijen die een tegenwicht te bieden aan de Amerikaanse aanbieders van cloud-oplossingen via een open, federatieve cloud-opzet om datamobiliteit op een veilige manier te realiseren. Het verwezenlijken van niet alleen uniforme api’s, maar ook eenduidige dienstbeschrijvingen en functionaliteit, zou absoluut een bijdrage leveren aan het daadwerkelijk mobiel maken van de infrastructuur.
We kunnen concluderen dat de cloud nu nog niet zo ‘vloeibaar’ is. Gaia-x biedt een hoopvol toekomstperspectief. Het is er alleen nog niet. Tot die tijd moeten organisaties dus goed nadenken over hoe ze clouddiensten afnemen en hoe ze hun infrastructuur daarop inrichten om vendor lock-in en hoge kosten te voorkomen.
Lees ook