Sommige dingen hebben we te gemakkelijk gemaakt. Betalen bijvoorbeeld. Heel vroeger moest je ruilen. En de periode daarvoor was zelfs stelen het betaalconcept. Dieren ruilen niet. Tenminste ik heb nog nooit een hond een stok zien ruilen voor een plakje worst.
Ruilen was lastiger dan je denkt. Je kon niet zomaar ruilen. Je moest eerst iets hebben om te ruilen. En dan had je als meubelmaker eindelijk iets om te ruilen en dan wilde je een zak aardappelen maar dan had de groenteboer niet terug van een bankstel. Daarbij zat hij helemaal niet te wachten op nog een bankstel, hij had liever een kilo runderlappen.
Kroketten
Toen het geld kwam werd het makkelijker. Je kon dingen of werkzaamheden ruilen voor geld. Maar ook geld vonden we te lastig. Je moest het ophalen bij een bank die alleen door de week open was en om vijf uur al gesloten. Dus dachten we als we kroketten uit een muur kunnen trekken, waarom dan geen geld?
Maar ook dit vonden we te lastig dus maakten we het digitaal. Je kon gaan pinnen. Dit vonden we nog steeds te lastig want dan moest je je vier cijfers onthouden en die moest je ook helemaal intypen. Dus gingen we chippen. En inmiddels kunnen we met een telefoon betalen of horloge. Zodra je ergens mee zwaait, heb je betaald.
Opluchting
Ik ben er nu inmiddels ook achter dat we het te gemakkelijk hebben gemaakt. Ik krijg namelijk iets te veel tikkies van mijn kinderen. Als ik dat vroeger bij mijn ouders zou hebben gedaan dan zou ik een tikkie terug hebben gekregen. En een flinke ook. Daarom ben ik er een voorstander van om het betalen weer iets moeilijker te maken. Het zou voor mijn bankrekening een hele opluchting zijn.
Lees ook